ಸನ್ಮಾರ್ಗ ವಾರ್ತೆ
✍️ಎಂ.ಆರ್.ಮಾನ್ವಿ
ಹಿಂದೆ ಗುರು ಇದ್ದ, ಮುಂದೆ ಗುರಿ ಇತ್ತು. ಈಗ ಕಾಲ ಬದಲಾಗಿದೆ. ಕಲಿಸುವ ಗುರುವಿಗೇ ಗುರಿ ಇಲ್ಲದಿರುವಾಗ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಲ್ಲಿ ಗುರಿ ಎಲ್ಲಿಂದ ಬರಬೇಕು? ಹಾಗಾಗಿ ಶಿಕ್ಷಣವೂ ಕೂಡ ಯಾವುದೇ ಗುರಿ ಇಲ್ಲದೆ ಹಾದಿ ತಪ್ಪುತ್ತಿದೆ. ಈ ಪಲ್ಲಟವು ಸಮಾಜದ ಮೇಲೆ ದುಷ್ಪರಿಣಾಮಗಳನ್ನು ಬೀರುವುದರೊಂದಿಗೆ ಶಿಕ್ಷಣ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ದಾರಿ ತಪ್ಪಿಸಿದೆ. ಗುರಿಯಿಲ್ಲದೆ, ತಮ್ಮ ಉದ್ದೇಶವನ್ನು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳಲು ಹೆಣಗಾಡುತ್ತಿರುವ ಶಿಕ್ಷಕರಿಂದ ಸಮಾಜವು ಏನನ್ನೂ ನಿರೀಕ್ಷಿಸುವುದಿಲ್ಲ.
ಶಿಕ್ಷಣ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ಹಿಂದೆ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಸಾಮರಸ್ಯದ ಸಹಬಾಳ್ವೆಯ ಅತ್ಯಗತ್ಯ ಪಾಠವನ್ನು ಕಲಿಯುವ ಅಭಯಾರಣ್ಯಗಳಾಗಿದ್ದವು. ದುಃಖಕರವೆಂದರೆ, ಈ ಸುರಕ್ಷಿತ ಧಾಮವು ಸಹ ವಿಭಜಕ ಪ್ರಭಾವಗಳಿಂದ ಪ್ರೇರಿತವಾಗತೊಡಗಿದೆ. ದೇಶಭಕ್ತಿಯ ನೆಪದಲ್ಲಿ ಯುವ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಮನದಲ್ಲಿ ಪ್ರತ್ಯೇಕತಾವಾದದ ಬೀಜ ಬಿತ್ತಲಾಗುತ್ತಿದೆ.
ದೇಶ ಪ್ರೇಮದ ಹೆಸರಲ್ಲಿ ಚಿಕ್ಕ ಚಿಕ್ಕ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಪವಿತ್ರ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರತ್ಯೇಕತೆಯ ಬೀಜವನ್ನು ಬಿತ್ತಲಾಗುತ್ತಿದೆ. “ಹಿಂದೂಸ್ತಾನ್ ಮೇ ರಹ್ತೆ ಹೈ ಖಾತೆ ಹಿಂದೂಸ್ಥಾನ್ ಕಾ, ಫಿರ್ ಗಾತೆ ರಹ್ತೆ ಹೈ ಗೀತ್ ಪಾಕಿಸ್ತಾನ್ ಕಾ (ಅವರು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತಾರೆ ಆದರೆ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಹಾಡುಗಳನ್ನು ಹಾಡುತ್ತಾರೆ) “ಗೋಲಿ ಮಾರೋ ಸಾಲೋ ಕೋ ದೇಶ್ ಕೆ ಗದ್ದಾರೋಂ ಕೋ”, (ಗುಂಡು ಹಾರಿಸಿ ದೇಶದ್ರೋಹಿಗಳಿಗೆ) “ಲಾಲ್ ಚೌಕ್ ಪೇ ಗೋಲಿ ಮಾರೋ ದೇಶ್ ಕೆ ಗದ್ದಾರೊಂ ಕೋ ಬಹುತ್ ಹೋಗಯ ಭಾಯಿಚಾರ ಲಾತೆ ಮಾರೋ ಸಾಲೋಂ ಕೋ” (ಲಾಲ್ ಚೌಕ್ ನಲ್ಲಿ ಗುಂಡು ಹೊಡಯಿರಿ ದೇಶದ್ರೋಹಿಗಳಿಗೆ, ಅತಿಯಾಯಿತು ಸ್ನೇಹ, ಪ್ರೀತಿ. ಈಗ ಒದೆಗಳನ್ನು ನೀಡಿರಿ) ಇಂತಹ ದ್ವೇಷಭರಿತ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಮಕ್ಕಳಿಂದ ಆಡಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಇದನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಿರುವುದು ಯಾವುದೇ ಸಂಘಪರಿವಾರದ ಸಂಘಟನೆಗಳ ಸದಸ್ಯರಲ್ಲ. ಬದಲಾಗಿ ಇಷ್ಟು ದಿನ ಯಾರನ್ನು ಗುರುವೇ ದೇವೋಭವ ಎಂದು ನಂಬಿ ಗೌರವಿಸಲಾಗುತ್ತಿತ್ತೋ ಆ ಗುರುಗಳೇ(ಶಾಲಾ ಶಿಕ್ಷಕರು) ಮಕ್ಕಳ ಕೋಮಲ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ದ್ವೇಷದ ಬಿಜವನ್ನು ಬಿತ್ತಿ ಅದಕ್ಕೆ ನಿರುಣಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.
ದೇಶ ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ 5ರ ಶಿಕ್ಷಕರ ದಿನಾಚರಣೆಯ ಹೊಸ್ತಿಲಲ್ಲಿ ನಿಂತಿರುವಾಗ ಭಾರತದಾದ್ಯಂತ ಶಿಕ್ಷಣ ಸಂಸ್ಥೆಗಳಲ್ಲಿ ಕೋಮು ಗಲಭೆಯ ನಿದರ್ಶನಗಳು ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿವೆ. ಮನಕಲಕುವ ಘಟನೆಯೊಂದರಲ್ಲಿ, ಮುಝಫ್ಫರ್ ನಗರದ ಓರ್ವ ಶಿಕ್ಷಕಿ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಎಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಹಿಂದೂ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಿಂದ ಕಪಾಳ ಮೋಕ್ಷಾ ಮಾಡಿಸುತ್ತಾರೆ. ದ್ವೇಷದ ಬೀಜ ಈಗ ಕರ್ನಾಟಕದ ಶಿಕ್ಷಣ ಸಂಸ್ಥೆಗಳಲ್ಲಿ ಕಲಿಸುತ್ತಿರುವ ಶಿಕ್ಷಕರ ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಮೊಳಕೆಯೊಡೆಯಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿವೆ. ಮೊಳಕೆಯಷ್ಟೆ ಅಲ್ಲ, ಅದೀಗ ಮರವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿದೆ. ಶಿವಮೊಗ್ಗದ ಉರ್ದು ಸರ್ಕಾರಿ ಶಾಲೆಯೊಂದರ ಶಿಕ್ಷಕಿ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗೆ ಥಳಿಸಿದ್ದು ನೀವು ಪಾಕಿಸ್ಥಾನಿಗಳು, ಅಲ್ಲೆ ಹೋಗಿ, ಇದು ನಮ್ಮ ದೇಶ. ನೀವು ನಮ್ಮ ಗುಲಾಮರು ಎಂದು ಹೀಯಾಳಿಸಿದ್ದಾಗಿ ವರದಿಯಾಗಿದೆ. ಇದು ಒಂದೆರಡು ಸ್ಯಾಂಪಲ್ ಮಾತ್ರ. ಇಂತಹ ಎಷ್ಟೋ ಘಟನೆಗಳು ಗಮನಕ್ಕೆ ಬಾರದೆ ನಡೆಯುತ್ತಿವೆ.
ಈ ಬೆಳವಣಿಗೆಗಳ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ, ನಮ್ಮ ಹೆಮ್ಮೆಯ ಪ್ರಧಾನಿ ಘೋಷಿಸಿದ ಭಾರತದ “ಅಮೃತಕಾಲ” ಅಥವಾ ಸುವರ್ಣ ಯುಗವು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಬಂದಿದೆಯೇ ಎಂದು ಹಲವರು ಪ್ರಶ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಿಗೆ ಜ್ಞಾನೋದಯ ಮತ್ತು ಏಕತೆಯ ಯುಗವಾಗಬೇಕಾಗಿದ್ದುದ್ದು ಈಗ ಕರಾಳ ತಿರುವು ಪಡೆದುಕೊಂಡಿದೆ. ಒಬ್ಬರನ್ನೊಬ್ಬರು ಪ್ರೀತಿಸಲು ಮತ್ತು ಗೌರವಿಸಲು ಕಲಿಯುವ ಬದಲು, ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಪರಸ್ಪರರನ್ನು ದ್ವೇಷಿಸುವ ವಾತವರಣ ನಿರ್ಮಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ.
ಕಾಲ ಕಳೆದಂತೆ, ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಸರ್ಕಾರಗಳು ಬದಲಾದವು, ಆದರೆ ಅಧಿಕಾರದ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿರುವ ಕೆಲವು ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ತಮ್ಮ ವಿಭಜಕ ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳಿಗೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಈ ವಿಷಕಾರಿ ಮನಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ತೊಡೆದುಹಾಕಲು ಮತ್ತು ಶಿಕ್ಷಣ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಏಕತೆ ಮತ್ತು ಜ್ಞಾನೋದಯದ ಭದ್ರಕೋಟೆಯಾಗಿ ಉಳಿಯುವಂತೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಈಗ ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾರದ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯಾಗಿದೆ.
ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ, ಭಾರತದ ಶಿಕ್ಷಣ ಸಂಸ್ಥೆಗಳಲ್ಲಿ ಕೋಮುವಾದ ಮತ್ತು ದ್ವೇಷದ ಆತಂಕಕಾರಿ ಏರಿಕೆ ಗಂಭೀರ ಕಳವಳಕಾರಿ ವಿಷಯವಾಗಿದೆ. ಭಾರತದ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಹೃದಯ ಭಾಗದಲ್ಲಿರುವ ಏಕತೆ, ಸಹಿಷ್ಣುತೆ ಮತ್ತು ಗೌರವದ ಮೌಲ್ಯಗಳನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಲು ಈ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ತ್ವರಿತವಾಗಿ ಸರಿಪಡಿಸಲು ಕ್ರಮಗಳನ್ನು ಕೈಗೊಳ್ಳುವುದು ಅತ್ಯಗತ್ಯ.
ವೈವಿಧ್ಯತೆ ಮತ್ತು ಸಾಮರಸ್ಯದ ಕೇಂದ್ರಗಳಾಗಿರುವ ಶಿಕ್ಷಣ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯು ಏಕತೆಯ ದಾರಿದೀಪವಾಗಿದೆ. ಈ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಸ್ಥಳದ ಪರಿಶುದ್ಧತೆಯನ್ನು ಮರಳಿ ಪಡೆಯಲು ಇದು ಸಕಾಲವಾಗಿದೆ, ಇಲ್ಲಿ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ತಮ್ಮ ಹಿನ್ನೆಲೆಯನ್ನು ಲೆಕ್ಕಿಸದೆ ಪ್ರೀತಿಸಲು, ಗೌರವಿಸಲು ಮತ್ತು ಸಹಬಾಳ್ವೆ ನಡೆಸಲು ಕಲಿಯುತ್ತಾರೆ. ಭಾರತದ ಮಕ್ಕಳ ಮತ್ತು ರಾಷ್ಟ್ರದ ಭವಿಷ್ಯವು ಇಲ್ಲಿನ ಶಿಕ್ಷಣ ಸಂಸ್ಥೆಗಳ ಮೇಲೆ ಅವಲಂಬಿತವಾಗಿದೆ.
